Hoewel ik gek ben op reizen en mensen, ben ik niet zo’n fan van folkloristische optredens. Een breed begrip natuurlijk: folklore. Wat ik bedoel is dat ik niet dol ben op Hongaars volksdansen, een Schotse doedelzakparade of een BBQ-diner met buikdanseressen en kamelen in de Arabische woestijn. Folklore is natuurlijk veel breder; sprookjes en wijnfeesten vallen in dezelfde categorie. En daar houd ik dan weer wel van.
Mijn lief verrast mij met een theatervoorstelling in De Flint, op vijf minuten lopen van ons huis in Amersfoort. Pas bij binnenkomst zie ik de naam van de voorstelling: South African Roadtrip. Ondertitel: Good Hope. Mijn liefde voor Zuid-Afrika is groot, al sinds eind jaren tachtig. Toch verwacht ik niet veel van de avond. Vanwege de associatie met folklore dus. We zitten op rij drie van de uitverkochte zaal en hebben perfect zicht op enorme videoschermen die beelden laten zien van arme woonwijken in Zuid-Afrika. Krotten van golfplaten in rood, grijs en groen, buurtwinkels, lachende kinderen. Op het podium staat een indrukwekkende opstelling van trommels en xylofoons.
Vlak voor het begin van de voorstelling verandert het beeld op de schermen. De zaal maakt kennis met de artiesten door middel van mini interviews. Dat hakt er gelijk in. Wat een stralende, trotse, bloedmooie mensen. Ze vertellen over hun leven in township Khayelitsha vlakbij Kaapstad. Straatarm zijn de mensen hier, naar school gaan is geen vanzelfsprekendheid. Stroom en water ook niet. En toch; stuk voor stuk presenteren de vrouwen en mannen zich als oersterk en optimistisch. Muziek en de liefde voor vrienden en familie is wat hen sterk en zelfverzekerd maakt.
En dan komen ze op; de zangers en muzikanten van South African Roadtrip. Binnen een paar minuten word ik meegezogen in de show. Het is een reis door Zuid-Afrika, een explosie van kleur en positieve energie.
De show is een dynamische aaneenschakeling van acapella zang, traditionele dans en liefdevolle interactie tussen de leden van de cast. Wat een sfeer, wat een voorrecht om hierbij te zijn.
Muziek wordt afgewisseld met mini documentaires waarin we nog meer zien en horen van de artiesten. De wensen van deze vrouwen en mannen zijn zo simpel dat het pijn doet om naar te luisteren. Geld om hun kinderen naar school te laten gaan, hun moeder een dak boven haar hoofd te geven en vrede voor alle mensen in de wereld. Heel gemeend en indrukwekkend.
Na afloop een staande ovatie en een oproep tot crowdfunding van de Nederlandse regisseur. Tot slot een toegift waardoor de hele zaal glimlachend de zaal uit loopt. Die verklap ik niet.
Ik houd goede hoop dat het ooit goedkomt. Wereldvrede en gelijke kansen voor alle mensen!
